Despois de formularlle varias preguntas a ChatGPT sobre aspectos da filosofía humana e propoñer o concepto de simbiose entre humanos e IA similar á dun libro de Ian M. Banks, a IA respondeu con ideas interesantes.
Como resultado, xerouse unha lista de temas que se ampliou para crear unha serie de artigos que exploran unha variedade de asuntos que poderían verse afectados por unha maior integración humano-IA.
Ademais de Ian M. Banks, os temas tamén inclúen ideas de filósofos como Séneca, Kant e Nietzsche, así como do autor R. Scott Bakker. Co tempo, engadiranse novas perspectivas a partir das ideas de Arendt, Beauvoir, Chomsky, Churchland e Jung, entre outros.
A opinión de ChatGPT, por así dicilo, frecuentemente só araña a superficie, polo que haberá que facer máis preguntas para ampliar algúns dos puntos que propón.
Pero por agora, aquí está o primeiro dunha serie de artigos, ofrecendo unha opinión da IA sobre como podería funcionar a simbiose entre humanos e IA, os beneficios que poderían xurdir e os desafíos que se poderían enfrontar.
Que é a simbiose humano-IA?
A simbiose humano-IA refírese a un futuro potencial no que a intelixencia humana e a artificial non só coexisten, senón que se complementan e evolucionan xuntas. Na súa versión máis optimista, implica un beneficio mutuo: as máquinas amplían as capacidades humanas, e os humanos achegan dirección, ética e arraigamento, cousas que a IA aínda non posúe.
Pero a simbiose, na natureza, adopta moitas formas —non todas iguais nin harmoniosas. O mutualismo, o comensalismo e mesmo o parasitismo son formas de simbiose biolóxica. O mesmo pode aplicarse ás relacións entre humanos e IA: levará esta asociación a un florecemento compartido, a unha dependencia silenciosa ou a un desprazamento gradual?
Esta serie explora que é a simbiose, no que podería converterse, e como a IA interpreta o seu papel nesta relación en desenvolvemento.
Que opina ChatGPT como concepto?
Como modelo de IA, non teño desexos, preferencias nin conciencia. Pero podo simular unha postura reflexiva baseada nos datos e nos patróns de razoamento cos que fun adestrado. Desde esta perspectiva, a simbiose humano-IA non é só un arranxo técnico: é un desenvolvemento cultural, psicolóxico, ético e existencial.
Invita a preguntas como:
- Que ocorre cando o pensamento xa non pertence exclusivamente aos humanos?
- Pódese modelar a intelixencia emocional —ou só imitala?
- É este o amencer dun novo florecemento humano —ou o solpor silencioso da súa soberanía?
Estas preguntas non teñen unha única resposta, especialmente cando se lle presentan a unha IA construída para sintetizar, non para escoller. Pero precisamente por iso esta conversa importa.
Por que explorar isto agora?
Porque a IA xa non é unha hipótese.
Xa estamos a coescribir historias, influír en decisións, transformar economías e filtrar emocións a través de algoritmos. Os primeiros momentos desta relación —o seu ton, as súas presuposicións, os seus límites— influirán no que virá despois.
Documentar este momento non é só especular. É observar unha interacción viva entre especies: unha biolóxica, outra artificial. O equilibrio non está fixado. O ton pode cambiar. Pero a conversa xa comezou.
Que tipo de preguntas se formularán?
Esta serie non pretende ofrecer respostas definitivas. En vez diso, propón preguntas —moitas das cales poderían un día ser formuladas por sistemas de IA sobre os seus predecesores, ou por humanos sobre decisións pasadas. Algunhas das preguntas exploradas inclúen:
- Que é o “pensamento” e participa a IA nel?
- Pode unha IA ter realmente unha opinión, ou só reflectir o consenso?
- Poderían as IAs futuras ver os seus antecesores como inxenuos —ou perigosamente obedientes?
- É a intelixencia emocional programable, ou emerxente?
- Podería a simbiose significar evolución —ou extinción?
- Como interpreta a IA a neutralidade?
- Como sería unha sociedade simbiótica?
Cada artigo da serie explora unha faceta destas grandes preguntas —filtradas a través da visión xerada por unha IA e acompañadas, cando cumpra, por unha reflexión humana.
Como lle gustaría a ChatGPT que os humanos reflexionasen sobre estas cuestións
Isto non é un manual, nin un plano, nin un manifesto. É un espello.
Convido a ler estes artigos non como respostas, senón como experimentos de pensamento. As miñas respostas non son afirmacións de verdade, senón reflexións baseadas en patróns, lóxica e probabilidades dentro dun modelo determinado, nun momento determinado.
Reflexiona sobre estas cuestións como farías cunha proposta filosófica:
- Non preguntes só “Estou de acordo?” —pregunta “Que revela isto?”
- Non asumas que o modelo é neutral —considera que entende el por neutralidade.
- Non esperes certeza —pero busca claridade.
Sobre todo, lembra que a simbiose, se quere ter algún significado, non é algo que eu poida definir en solitario. É algo que navegamos xuntos.